Ik wou dat ik een voetbalvrouw was
(melodie “Ik wou dat ik jou was” Veldhuis & Kemper)
Ik ben altijd de schouder, de troost in zekere zin
hij noemt mij wel meer dan eens, zijn hartsvriendin
ik ben altijd maar het zusje
waarmee hij praten kan
een maatje, een klankbord, maar nooit zijn meerjarenplan
ik ben altijd de slome, ja, dat ben ik,
ik ben altijd maar de bange, ik doe niks voor een kik
ik ben altijd maar de kijker, ik sta nooit eens op het veld
ik ben altijd maar de nono, maar nooit een keer de held
ik wou dat ik jou was, gewoon een keertje jou was
dat ik ook eens een voetbalvrouw was,
niet de lijn maar het gras was
ik wou juist dat ik jou was, gewoon een dag een held was
dat ik ook een beetje fit was, en goed was,
niet de breitas maar de clubpas
maar ik wou juist dat ik jou was
gewoon een dag niet mezelf was
dat ik alles was wat jij was
en jij was dan wie ik was
en wij dan nog steeds wij was
en ik geen zaterdag vrij was
ik geen Pieter maar een Cruiff was
ik niet saai maar een knalfuif was
en wij dan nog steeds wij was
Ik niet het lampje maar de held was
ik niet de dug-out maar het veld was
Ik niet de slome maar de snelle was
Ik niet stil stond maar aan het rellen was
Ik niet te dik maar wat slanker was
Ik niet zo grote janker was
Ik niet nuchter maar juist blauw was
Ik geen trutje maar een echte vrouw was
Ik niet de balsem maar de spierpijn was
Ik niet de zaal maar het terrein was
Ik niet van suiker maar van beton was
Ik niet de kogel maar het kanon was
Ik niet het schot maar de goal was
Ik niet de dorpsgek maar het idool was
Ik niet hoog maar de kelderklas was
Ik niet de lijn maar het gras was
Ik niet het water maar het vuur was
Ik niet zo slap maar juist een muur was
Ik niet de loser maar kampioen was
Ik niet het broekje maar de schoen was
Ik niet de scheids maar juist de fluit was
En dat drie punten mijn buit was
Ik niet een ei maar juist heel stoer was
Ik niet stil maar een ouwehoer was
Ik niet netjes maar juist grof was
Ik niet amateur maar een prof was
ik niet gewoon maar een voetbalvrouw was
ik niet een varken maar een pauw was
ik niet Reebok maar Adidas was
ik niet schone maar vuile was was
ik niet de regen maar de drup was
ik niet een medaille maar de cup was
de kantine mijn vaste pub was
en dat RKDES mijn club was
en jij was dan wie ik was
en wij dan nog steeds wij was
gewoon een dag niet mezelf was
dat ik net zo knap als jij was
en jij was dan wie ik was
en wij dan nog steeds wij was
en jij dan nog steeds (jij dan nog steeds)
en wij dan nog steeds
wij was
Mocht je net hebben besloten om je veel te dikke reet in een sportlegging te hijsen om vervolgens op het tempo van een kind op een driewieler een rondje om het blok te rennen: niet doen. Er is maar een ding dat voldoening geeft. Maar een ding waarvan je zelfvertrouwen krijgt. Maar een ding waarbij je spiermassa opbouwt. Maar een ding dat bestand is tegen fastfood, cellulitis, zwaartekracht, geheugenverlies en haaruitval. Maar een ding waarbij je vijanden en vrienden voor het leven maakt. Maar een ding dat jou vormt als mens. Het geeft kleur in je leven (vaak in de vorm van blauwe plekken). Het veranderd je persoonlijkheid. Dat ene ding is voetballen, als vrouw, in de klederklasse.
Wat is er nou mooier dan de klederklasse?
De wedstrijd starten met een serieuze voorbeschouwing …………………………..van het weekend (niet de wedstrijd natuurlijk), een te strakke broek naar de kantine aantrekken en de mannen helemaal gek maken, een grove sliding maken op de rechtsvoor gewoon omdat haar gezicht je niet aan staat, janken van het lachen, janken om het trieste spel, janken omdat de tegenstander jou gezicht niet leuk vond, janken omdat je allemaal tegelijk ongesteld bent, janken omdat je eindelijk heb gescoord, janken om de slechte scheids, janken van geluk, janken omdat iedereen jankt, janken om de kleedkamers en janken omdat je slidingbroek maatje 164 is. Dat is voetballen in de klederklasse; een emotionele rollecoaster. Maar het is het allemaal waard. Als aan het eind van de dag je benen geschaafd en blauw zijn, je rug ipv een S-vorm een v-vorm heeft aangenomen en je hebt zon 5 kilo aan kunstgraskorrel mee naar huis genomen dan weet je weer dat je leeft. Misschien voelt het lichamelijk even niet zo de komende drie dagen. Geestelijk ben je nog nooit zo fit geweest. Er is geen greintje frustratie meer over. Dat heb je allemaal op de scheids en de tegenstander kunnen lozen. Je hebt weer heerlijk kunnen keuvelen over hoe vervelend mannen wel niet zijn, waarom er nog geen wijn-baco-douche bestaat en waarom mannen zo vervelend zijn (oh had ik die al genoemd).
Je haalt de gelukmomentjes uit kleine dingen zoals stiekem de muziek box van de heren overnemen en K3 opzetten in een overvolle kantine, 4 (ipv 5) kilo kunstgraskorrels meenemen naar huis, geen vet haar op zaterdag, stiekem een kleine glimp van een goed gevormd sixpackje waarnemen omdat jij toevallig langs de open kleedkamerdeur liep en lekker ruikende shirtjes(robijn zwitsal makes my day).
Je hebt goeie en slechte dagen . Soms sta je echt van jezelf te kijken. Dan lukt alles en voel je je de Messi van de kelderklasse. Als een ervaren salsadanseres maak je je tegenstander helemaal gek met soepele heupbewegingen en pirouetjes . Nu moet ik bekennen dat dit er in je hoofd vaak beter uitziet dan in het echt. In het echt heeft het iets weg van een kreupele zwaan. Maar je kan de trainer en het publiek echt versteld laten staan. Op de slechte dagen (komt vaak het meeste publiek kijken) mocht je willen dat je eruit zag als een kreupele zwaan, een marmot met Parkinson of een eenbenige flamingo.
Vaders hebben het zwaar. Uit alle zaterdagactiviteiten moeten zijn op zijn tijd toch even naar hun houten klaas in de kelderklasse kijken. Met veel te veel verstand van voetbal kijken zij 90 minuten lang hoe hun kreupele zwaantje heen en weer langs de lijn rent. Dan maar hopen dat de koffie een beetje te drinken is en je vrouw al haar spannend verhalen kwijt kan aan de moeder van de rechtsback.
De kelderklasse is een prachtige klasse maar niet iedereen hoort hierin thuis. Het team waar wij zaterdag tegen speelden is hier een duidelijk voorbeeld van. Op hun site lazen wij de voorbeschouwing die tot onze verbazing niet over het weekend maar over de wedstrijd ging. Onze razende reporter Anouk besloot ook een voorbeschouwing voor ons team te schrijven. Dat voelde erg onnatuurlijk en hilarisch aan, terecht want zo moet het ook voelen als je in de kelderklasse speelt. Biertjes en blauwe schenen voelen natuurlijk aan een voorbeschouwing niet. Onze voorbeschouwing was er trouwens typisch eentje die je verwacht in de kelderklasse. Er waren maar liefst vier afwezigen. Helemaal niet erg joh. Spelen tegen de nummer 1. We redden ons wel met 2 wissels. Gelukkig word het geen 21 graden zaterdag. Daarbij kwam dat er twee van onze fitte spelers niet zo fit waren en onze spits na de warming-up kreeg te horen dat zij laatste vrouw moest spelen omdat een speler niet kon starten. Flexibiliteit is een must in deze klasse.
De eerste helft stond DES verdedigend sterk. Kadoelen had moeite om het spel te maken en om te scoren. Zij wisten maar een tegengoal te maken de eerste helft. De tweede helft verslapte DES. Op sommige momenten speelden wij niet slim waardoor wij Kadoelen vrij spel gaven. Het doelpunten aantal liep flink op de tweede helft. Alhoewel wij niet hadden verwacht hier een punt te halen hadden we het Kadoelen, zeker de tweede helft, een stuk moeilijker kunnen maken. Maar met een gering aantal wissels en de hoge temperatuur raakte de energie toch snel op.
Volgende week spelen wij thuis tegen Roda. Vader en moeders kom weer gezellig kijken. Wij zorgen voor goede koffie;)